Koplampen kwamen op me af
Mijn leven flitste voorbij
Het leek alsof ik me overgaf
Alsof ik al een beetje gedag zei
Alsof ik droomde en zweefde
Alles maar onderging en bekeek
Niet realiserend dat ik dit werkelijk beleefde
En feitelijk de dood in de ogen keek
Op de IC kwam het besef evenmin
Ondanks dat ik de ochtend niet zou halen
Dit is toch iets dat ik overwin?
Maar ik voelde mijn hoop steeds meer afdwalen
Een mogelijke redding werd ingezet
Urenlange operaties, wellicht is er toch hoop
Ik lag maar gekluisterd aan m’n bed,
Met de vraag of ik überhaupt ooit weer loop
Grenzen worden in ambities omgezet
Ook al weet ik dat deze niet haalbaar zijn
Het lijkt een soort van natuurlijke wet
Je stopt het ergens ver weg……het verdriet en de pijn.