Als het licht verdwenen is,
De sterren naar omhoog gaan vallen,
Als het vuur begint te sneeuwen,
Het water me gaat overvallen,
Als een hart een steen geworden is,
Het gras rood gekleurd zal worden,
De hemel helemaal onzichtbaar is,
Engelen duivels zullen worden,
Dan weet ik dat het over is.
Pas dan zal ik sterven van de pijn,
Bij het beeld dat dromen is;
Het verhaal dat zal verloren zijn
Maar voor het zover wezen zal,
Zal ik strijden met de maan.
Totdat ik ergens in de hel zal vallen.
Doch, lang nog niet vergaan
Mijn tranen in de hemel brandend,
Zullen een nieuwe zon creƫren.
Herbeginnend van voor af aan,
Zal ik weer steen als goud begeren.
Ik zal terug grauwen als een beer,
Totdat ik mezelf terug zal verliezen,
Bij het vinden van de liefde van weleer,
Wetend dat ik nooit juist zal kiezen.
Toch ga ik nog eens een keertje door.
Met mijn hart dat reeds gemarteld is,
Bewandel ik steeds weer datzelfde spoor.
ReBelle: | Dinsdag, oktober 16, 2007 19:50 |
Wow, prachtig! Ik ontdekte nu pas jouw gedichten. Ben even niet zo actief hier. Andere bezigheden. Maar je gedichten zijn mooi! Liefs, ReBelle |
|
Auteur: Freyer | ||
Gecontroleerd door: michris | ||
Gepubliceerd op: 09 oktober 2007 | ||
Thema's: |