Het leven is te kort om verdrietig te zijn,
maar toch voel je je soms machteloos, alleen en vol pijn.
Waarom gebeuren de dingen die ons overkomen?
Waarom worden zoveel mensen en leuke dingen ons ontnomen?
Waarom wordt ons het leven zo moeilijk gemaakt?
Waarom worden we keer op keer tot in het dieptst geraakt?
Moeten we altijd lachen, ondanks de pijn?
Moeten we altijd achtervolgt worden door de vraag hoe het anders had kunnen zijn?
Moeten we constant vechten voor een mooi en goed leven?
Komt er ooit iemand die de pijn weg kan nemen, ook al is het maar voor heel even?
Vragen die constant door mijn hoofd spelen,
niet alleen bij mij, want vragen hebben er zovelen.
Iedereen maakt wat anders mee, iedereen vraagt zich wat anders af...
Maar als je toegeeft aan de pijn die je bij je draagt, ben je dan laf?
Is het erg je verdriet met anderen te delen?
Of is het dapper, omdat je laat zien dat jouw wonden maar langzaam helen?
Ben je moedig als je toegeeft dat je een leven vol obstakels leid?
Dat je je vaak de verliezer voelt in een oneerlijke strijd...
Ben jij de enige bij wie het leven zo moeizaam lijkt te gaan?
Is het raar dat jouw verdriet niet weg is met het laten van een simpele traan?
Een traan die eigenlijk helemaal niet zo simpel is,
want elke traan symboliseert machteloosheid, frustratie en gemis.
Dan is het toch fijn om te weten dat er mensen zijn die van je houden, die voor je klaar staan...
Mensen die je willen helpen met het weg vegen van die simpele, maar toch ook zo ingewikkelde traan.
Het is toch belangrijk te zoeken naar het lichtpuntje in de duisternis?
Onbelangrijk hoe groot, of hoe zwaar het gemis is.
Probeer dus hoe dan ook het leven positief te bekijken,
dan zul je zien dat het leven elke dag vanzelf mooier gaat lijken!