even dacht ik dat het gewoon goed was,
maar dan komt de waarheid en die maakt er een eind aan.
een eind aan dat geluk voor even,
en breekt je hart in tweeën.
het hart dat dan niet weet wat het moet,
hij weet niet wat het is maar weet dat het boet.
Het boet voor het houden van,
wat soms niet weet wat het inhouden kan.
Of het nu goed is of niet,
toch weet hij dat hij het goed ziet.
Zij houdt niet van hem,
maar weet dat het nog komen kan.
Het is wachten op dat moment,
dat zij het hem zegt, zegt dat ze van hem houd.
Of het komt of niet, hij blijft hopen op dat moment,
het moment dat hem weer lijmt, dat van twee weer een maakt.
Waarom lijkt het dan toch zo ver weg,
zo ver weg van dat ene moment.
Voor haar niet veel,
voor hem het verschil tussen genieten en verliezen.
Het verlies, het gemis van dat gevoel,
dat van hem een superman maakte en van haar een engel.
Dat gevoel dat hij niet kwijt wilde raken,
maar wat zij nu heeft.
Gehouden in haar hart,
in haar hart tot het zich opensteld.
Voor zijn liefde dat voor eeuwig is,
voor eeuwig het hare.