Je herinnering snijd in m'n ziel als het mes in m'n huid,
ben ik kwijt wat ik ooit samen met je had,
of zal je de moeite nog willen doen voor "ons"?
Zou je willen vechten, zoals je had beloofd?
Zal ik je blijven herinneren, of proberen te vergeten?
Is vergete wat we hebben doorgemaakt belangrijker dan
accepteren, vergeten en doorleven?
De vragen vreten aan m'n bestaan, veranderen alles,
de hoop in de kleuren van de wereld is verandert,
alles is nu zwart, de zon lijkt hinderlijker te schijnen.
Zal alles dan verloren gaan in de onmogelijkheid?