De wil om te helpen,
waarom is die er,
het verward sommige,
zowel dichtbij als erg ver.
Die drang vanbinnen,
ik weet het niet,
ze is speciaal en het waard,
zo is mijn hartenslied.
Soms zie ik iets,
de kern van iemand binnen,
het schreeuwt bij sommige,
meer dan normale harten willen.
Ik word er verliefd op,
op die kern zo daar,
het schreeuwt stilletjes om aandacht,
zoeken moet ze -maar waar?
Vanbinnen is een ieder mooi,
geen twijfel over voor mij,
mensen zijn hemels,
zo ook jij.
Maar velen verward,
velen getard en gefrustreerd,
maar hopend dat het leven,
ons niet meer deert.
Maar ik volg mijn hart,
en mijn hart verlangt soms te helen,
bij degene te zijn die het nodig heeft,
en nee niet om met gevoelens te spelen.
Ik houd oprecht van de mens,
wens iedereen het beste toe,
van sommige houd ik wat meer,
haar wens ik dan ook meer -maar hoe?
Ik word dan verliefd,
en wil geven wat ik kan,
niet persé voor eeuwig of altijd,
tenzij het lot dat wilt dan.
Ik geef dan mijn hart,
en dan voed de ander er zich mee,
langzaam heelt het haar hart,
is dit raar? Voor mij niet nee.
De laatste keer dat me dit gebeurde,
heb ik 4 maanden mijn hart gegeven,
en na die tijd merkte ik onverwachts,
dat ik op zeflmoord steefde.
Mijn hart vreselijk veraden,
en ik bade in verdriet,
dat was de prijs die ik betaalde,
voor het volgen van mijn liefdeslied.
Zij leeft nu al 3 jaar gelukkig met een vriend,
het is moeilijk te zeggen dat ik het haar gun,
maar mijn hart is onzelfzuchtig in zijn intenties.
Zou de mogelijkheid zich weer voordoen,
zich weer presenteren aan mij,
dan neem ik het met een sterke grip,
geven vanuit een hart zo vrij.
Onzelfzuchtig,
misschien stom,
maar liefde mensen,
is eenieders levensdroom.
En wie weet heb ik wel het geluk,
dat het meisje waar ik me aan bind,
een ware weg met mij bewandeld,
een toekomst lang en goedgezind.