De veroordeling van ons gevoel verraad de pijn en het verdriet
dat we nogsteeds meedragen vanuit het verleden.
Ookal zou ik proberen, het verleden zal niet veranderen,
en al zou ik met blote handen de wijzers van de klok willen breken,
niets zal de tijd veranderen, niets zal mijn fouten goedkeuren
of, hoe dan ook, de tijd terug kunnen draaien.
De dodelijke tranen die blijven stromen na je harde woorden,
de tranen die jij nooit (meer) zal zien, alleen maar dromen,
of voelen, tranen die door je huid heen branden,
door dringen tot je hart, je verbeelding vertroebelen, en de realiteit
bij klaar daglicht laten zien, en je langzaam aftroggelen,
tot je geen pijn meer voelt, geen tranen meer hebt, en
niet alleen je huid, maar zelfs je kleren en je bed koud worden.
Het spijt me, veroordeel me niet langer,
ik heb altijd, vanaf het eerste moment van je gehouden.
En misschien word het niets meer, maar je ogen staan gebrand
in mijn geheugen, en hoeveel ik ook voor je voel, ik ken je niet.