Youdid- Gesloten boek

Het leven is betoverend mooi, vergelijkbaar met een sprookjesboek,
Iedereen leeft zijn eigen verhaal, leest langzaam naar het einde toe.
De hoofdstukken opgevuld met jou dromen, liefde, fantasieën en haat,
Beschreven bladzijden staan vast, ook al had je het liever anders gedaan.
Personages vallen onverwachts binnen en verdwijnen met de tijd,
De verhaallijn is aanpasbaar, maar het einde is geheim.

In mijn sprookje was jij een hoofdpersoon totdat je verdween,
Zomaar, zonder reden uit mijn boek gestapt, waar ging je heen?
Ze vertelden me dat je dood was, maar ik wou ze niet geloven,
Ik was klein, eigenwijs en bleef steeds op je terugkeer hopen.

Je bleef maar vermist, dus ik begon mijn eigen speurtocht,
De pijlen uitgewist, ik belandde steeds weer op ’t verkeerde spoor.
Ik was 12 maar hield een hele kroegentocht om je te vinden,
Staand op mijn tenen, keek ik de ramen van de coffeeshops binnen.
Mensen staarde me aan, dachten dat ik een mini junkie was,
Het kon me niet schelen, totdat bleek dat echt niemand je gezien had.
Ik kon niet opgeven, was je kwijt maar wilde de hoop niet ook verliezen,
Dus zocht ik door, een bewuste keuze, hoe had ik iets anders kunnen kiezen?

Een paar dagen na mijn kroegentocht kwam je onverwachts boven water,
Opgedoken in Zeeland, ik was zo opgelucht maar zat ook vol met vragen.
Waarom was je gegaan, en waarom kwam je niet meer naar huis?
Wou je ons niet meer kennen, ging je daarom naar een opvangtehuis?
Je verzon van alles en vertelde de hele wereld je gruwelijke verhalen,
Mishandelingen, verkrachtingen, je deed zelfs aangifte tegen je eigen vader.

Je kende het verschil blijkbaar niet tussen fictie en de realiteit,
In jou sprookjesboek maakte men tussen die twee geen onderscheid.

Uiteindelijk kwam je thuis, nadat je al je uitspraken terug genomen had,
We sloten dit hoofdstuk af, we waren alweer op weg naar een nieuwe start.
Maar het ging al mis voordat het startsein daadwerkelijk gegeven was…..

Het was een warme zomerdag waarop alles zo perfect leek,
Tot op dat moment.. waarop de zon je blote armen bescheen..
Mijn adem stokte, de tijd stond een paar seconden stil,
Ik kon mijn blik niet afwenden, het waren er te veel…
De herinnering staat messcherp in mijn geheugen gegrift,
Sommige wonden helen niet, maar zo had niemand het gewild…

Het sprookjesboek gesloten, dit maal een verhaaltje zonder happy end,
Een hoofdstuk uit het levensverhaal van een fantasierijk mens.