Ik had het kunnen weten.
Ik wist het al van te voren.
Was ik het dan al weer vergeten.
Hoe vaak moet ik die ene zin nog gaan horen.
Maar heeft het dan nog wel zin,
wanneer ik weet dat het weer zal worden uitgesproken.
Ben ik de cirkel nu voorbij.... of moet ik het nemen zoals het begin.
Toch vraag ik me af ......
Wie, wat, wie ben jij?
Wie ben ik voor jou?
Ik dacht dat je werkelijk om me gaf.
door al die zinnen die je tegen me zei.
Misschien krijgt mijn goede gelovigheid hiermee zijn straf.
ik zei ooit eens:
" liever samen naar de hell dan alleen naar de hemel, alleen in mijn graf."
Leven in één leven ,
zonder jou is het niet het leven .....
maar de romantiek
waarin je niet echt om me gaf.
Is dat dan wel een herinnering dat met liefde is gegeven?
Nog liever nu alleen vergaan onder een steen in mijn graf.
dan naar niets blijven toe doen staren....
naar jouw leven.
met jouw leven is een straf.
jouw zicht is dat wat mij verblind door de weldoordachte lelijkheid wat het nu nog aan mij gaf.
als een herinnering die me kwelt al lig ik daar in dat graf.