Zijn vier laatste woorden aan haar
Waren niet origineel, maar dat
Hoefde niet. Ze waren meer teder
Meer zacht dan een fluistering van wind
Een rimpeling in water. Het vaarwel en
Vooral waarom waren een raadsel
Voor haar gebleven. Zacht: “Ik ook van jou”
Vaarwel, dit is ons einde,
Dit is het punt waar onze wegen scheiden.
Dit is ons einde. Ga nu, voor ik je pad navolg.
Dit is ons vaarwel…
Het enige wat je dan kan doen
Is blijven kijken wanneer hij vertrekt
Met de palm van je hand het wazig beeld
Van de warme tranen wegvegen
Zijn vaarwel op je ogen branden
En jezelf pijnlijk herinneren dat hij nooit,
Nooit meer terug zal komen.