Soms dan heb ik van die dagen,
Dan voel ik me rot.
‘t Komt en gaat met vlagen,
Dan kan iedereen de pot op!
Soms werp ik n blik terug,
Terug in de tijd.
Maar dan doe ik die deur gauw weer dicht, heel vlug.
Maar ik voel geen spijt!
Geen spijt van de dingen die ik beleefd heb.
Want dat zou zonde zijn van de mooie momenten.
Maar neem wel een zakdoek, waarmee ik mijn tranen dep.
Tranen van verdriet en pijn die ik voel en die ik inmiddels erken.
Een glimlach voor alle mooie momenten die nog gaan komen.
Ik staar voor me uit
En ben alvast aan het dromen.
Tot ik weer om me heen kijk en op het heden stuit.
Langzaam gaan de dagen voorbij.
Ze veranderen in nachten.
Zo vergaat het ook met mij,
Met mij en mijn gedachten.
Soms lijkt het zo donker om me heen.
Dan zoek ik naar een lichtpunt,
En ik voel mij op zulke momenten alleen.
Alleen, zoals je een ander het niet gunt.
Soms zou ik willen dat ik de toekomst eens in kon zien.
Maar of dat de oplossing is?
Kijken wat er verder nog op mijn pad komt, wat ik wel of niet verdien.
Wat ligt er verder nog op mij te wachten, dat is waar ik nu nog naar gis.
We komen er vanzelf dichterbij.
Maar soms duurt het zo lang.
Alsof we met z’n allen staan te wachten in een lange rij.
En als het er dan bijna is, dan wordt ik bang.
Bang voor wat…
Of bang voor wie?
Om eerlijk te zijn, ik zou het niet weten.
Misschien wel bang voor de dingen uit het verleden.
Of hoe dat ook mag heten.
Hoe mensen met mij om gingen en hoe ze tegen me deden.
En soms kijk ik naar mijn eigen.
En ik vraag me dan af waar die twijfel voor nodig is!
Want die donkere wolken zie ik alleen maar in mijn gedacht drijven!
Ik kom tot de conclusie dat het zelfvertrouwen is dat ik soms mis.
Durf het leven aan,
Want je beleefd het maar 1 keer!
Je moet ervoor Durven gaan,
Want over doen kun je het nooit weer!