Je tilt me op en laat me vervolgens weer vallen.
telkens kleur je witte vlakken in met een explosie
van liefde, maar mijn leegte vul je nog niet.
ook een snaar verliest ooit haar glans, en zelfs zij
is nu minder gespannen dan ons.
houdt je dus maar vast Romeo, het wordt een lange rit.
maar ook wij worden ooit bekleurd, scheur
het oude behang er maar af en begin weer
met een lege muur.
want -op onze tenen- lopen zijn we nog niet verleerd
en mijn ouija-board geef ik ditmaal wat rust.
maar toch mis ik je steeds meer.