Onbegrepen
Daar sta ik dan..
mensen dansend en lachend om me heen.
Iets wat ik even niet voelen kan..
door die kilte die raast door merg en been.
Heb me opgetut..nieuwe kleren gekocht.
Een paar wijntjes op.
En zelfs een sigaret terwijl het eigenlijk niet mocht.
Maar krijg de chaos niet uit mijn kop.
“Hè toe nou, kom even dansen” klinkt er in m’n oor.
Kijk naar me, denk ik dan..
Heb je het dan echt niet door?
Hoe lang ken je mij nou al..
Ongeveer honderd jaar?!
En dan wetend wat je zeggen zal.
“Hoezo ik kan het ff niet, doe niet zo raar!”
Was depressief zijn maar iets wat je kon zien.
Een grote koude, zwarte wolk om me heen.
Dan heel misschien..
Zou je me begrijpen en was ik niet zo ontzettend alleen!