Ik wou je nooit verliezen,
maar alsnog raakte ik je kwijt.
Ik dacht iedere dag elk uur aan je,
maar jou zoeken was echt een strijd.
Naar iedereen bellen en mailen,
waar jij nou kon zijn.
Maar je liet echt niks horen,
ik had heel veel pijn.
We woonde niet vlakbij elkaar,
maar waren tóch ontzettend vaak samen.
Je had altijd iets liefs voor me,
als we weer op die éne plek kwamen.
Laatst kreeg ik een mailtje van je,
ja van jou!
Mijn hart bonsde in mijn keel,
er stond: 'jij bent de allerliefste vrouw'.
Ik had je eindelijk weer gevonden,
of eigenlijk jij mij.
De allermooiste vriendschap die ik heb,
is met jou en dat maakt me blij.
Maar waar ben je nou geweest,
die 2 jaren lang.
Ik miste je heel erg,
en ik was zo bang..
zoo bang.