Wij zien nog wel.
Misschien nog wel een jaar of tien.
Liefste wij zullen nog wel zien.
Dan stopt het leven voor ons twee.
De dood is wat wij allen erven.
De mens denkt en is bang voor ’t sterven.
Daardoor is elk geloof ontstaan.
Boeddhist, Christen, Mohammedaan.
Wij rotten zoals de eik zijn bast.
Of worden als een zwavelstok verast.
Ik weet, ik kijk naar de natuur.
En dan zie je het wel op de duur.
Sorry dat ik de pretentie mis.
Dat er na dit voor mij nog leven is.
Want zie en plant en dier leeft enkel voort.
Via zijn nabestaan zoals het hoort.
Ludy: | Dinsdag, mei 01, 2007 18:25 |
Juist! En hen die we achterlaten proberen we een (mooie) toekomst na te laten, toch? Dat mensen maar meer genieten van hun leven met elkaar en meer focussen op wat zij achterlaten dan op wat er nog voor henzelf in het verschiet zou kunnen liggen als het hier is afgelopen. Liefs, Ludy |
|
Free@Bird: | Dinsdag, mei 01, 2007 16:50 |
Prachtig geschreven!! mooie filosofie en graag gelezen. liefs kerima |
|
black_beauty: | Dinsdag, mei 01, 2007 15:40 |
zolang hij of zij maar in je hart zit | |
hiljaa: | Dinsdag, mei 01, 2007 14:00 |
zo is dat ...! toch moest ik terug komen op deze wereldbol dan als een hond zoals de mijne en zo een baasje krijgen he hahaha! knufleifs--hiljaa-- |
|
Windwhisper: | Dinsdag, mei 01, 2007 13:57 |
Dat heb je mooi beschreven hoor een mens is pas dood als die vergeten is...een gedicht wat me laat denken een beetje stilletjes, want tja de dood is toch iets waarvan niemand terug kwam om het te vertellen liefs Cobie kuzzz |
|
Auteur: rovago | ||
Gecontroleerd door: christina | ||
Gepubliceerd op: 01 mei 2007 | ||
Thema's: |