Je kan bijna niets meer zien,
en je kan helemaal niet meer horen.
Nee, je bent compleet verloren.
Je weet niets meer,
nog de smaak van een ijsje,
als de geur van een meisje.
Zelfs de wind in je haren,
kan je niet meer verklaren.
Het enige wat je nu nog ziet,
is je eigen verdriet.
Dat met vlagen op en neer wiegt,
en daarna weer weg vliegt.
Och, je zou zo graag weer iets willen eten,
zonder de smaak direct te vergeten.
Zonder dat het as werd in je mondt,
en je het weer lekker vond.
Maar wat kan jij eraan doen,
denk maar niet te veel terug aan toen.
Het is niet jouw schuld,
dat die oen zijn maag in de wagen vult.
Het is niet jouw schuld dat, dat licht stond op rood,
en hij daardoor schoot.
Nee, ook al was het al laat,
jij liep gewoon over straat.