Mijn verwonderde ogen traanden
bij het lezen van haar verhaal
dat ik me in gedachten waande
dat dit fictie was, geen echte taal
de ernst op haar blad
bracht me tot werkelijkheid
dat dit geen sprookje was
maar pure realiteit
de pijn veroorzaakt door haar verleden
een film die steeds voorbij zal gaan
staat gegrift in haar geheugen
en zal er eeuwig blijven staan
de onmacht om te vechten
geen oor die luisteren wil
terwijl zij alle rechten
heeft in dit vreselijk geschil
het is die verschrikkelijke onmacht
die me woedig maakt
ik wil haar zenden al mijn kracht
en hopen dat die nachtmerrie ooit over gaat
want zo’n lief moederhart
verdiend wel duizend maal
niet onder te gaan in die diepe smart
en kapot te gaan aan zo’n verledenschandaal
want straks vreest zij in het gefluister van de wind
dat in het ochtendgloren
daar heel gezwind
een zoveelste slechte herinnering is geboren