verkeerde hoop...
ik wacht en wacht en wacht,
op dat lieve smsje dat ik elke avond krijg.
als de telefoon eindelijk gaat denk ik:
'yes, mijn smsje... eindelijk!'
maar dan lees ik:
"sorry sgat,
maar ik maak het uit..."
de eerste 2 tranen rollen over mijn wangen...
ik smijt mijn mobieltje tegen de muur!
Kapot... net als mijn hart...
*dit gedicht heb ik geschreven toen het uitging met mijn vriendje, het is niet zo gegaan... maar het voelde wel zo voor mij!* (ik hoop dat hij dit gedicht leest... dan ziet hij hoe erg ik om hem gaf... "lieverd, ik geef nog steeds evenveel om je!!! en dat blijft eeuwig zo"