Het verdriet in je ogen
als een prima afleiding.
De hoogte waar m'n tranen van vallen
uit elkaar spatten op de grond.
Het gevoel dat omhoog borrelt,
de eenzaamheid die blijft,
en de vreselijke kilte
die als een muur tussen ons in hangt.
Het verliezen opzich
en de waarheid onder ogen zien.
Het verlies in mijn schoot
dreef mij bij jou vandaan,
ik kan je niet meer zien,
als de vader van mijn -ongeboren- kind.