Zware gedachten, alles lijkt deze dagen zwart,
Weet niet wat er scheelt, ik voel me zo verward.
Wat is er toch met mij? Ik voel me echt niet goed.
Al die pijn…Wie weet wat het met me doet.
De pijn in men buik wordt erger, het is een eng gevoel.
ze vragen en toch snappen ze niet wat ik bedoel.
Maar ik probeer de tranen en de pijn weg te steken.
Ik wordt nou eenmaal echt niet graag bekeken.
Ik ben het beu om pijn te hebben, ik ben moe,
Ik voel me leeggezogen van al dat gedoe.
De pijn heeft gewonnen, ik leg me er bij neer,
Ik ben het beu om te vechten, keer op keer.
De eenzaamheid die ik voel is een zwart gat,
Zonder gevuld te worden blijft dat schat.
Mag ik even net sterk zijn, de moed opgeven,
Moet ik altijd sterk zijn, altijd blij in dit leven?
Ik ga mijn gedachten niet met iemand delen,
ze doen alsof, wat kan hen het schelen?
Wat maakt het uit? Het is maar mijn leven…
Niemand hoeft om dat van mij te geven.
De ander hebben hun eigen problemen.
Wil geen vragen, maar het verdriet is er toch,
Moet me inhouden, moet volhouden alsnog.
Niemand let op mij, mijn stilte is niet raar,
Maar vanbinnen ben ik gebroken, wisten ze dat maar.
Ik droeg altijd een masker, en speelde de clown,
Nu zonder masker bij jou, voel ik mij down.
Ja, ik stond altijd voor alles en iedereen klaar,
Maar van binnen voelde ik mij raar.
Ik heb nu eindelijk iemand ontmoet,
Die mij zonder masker begroet.
Ik zoek mezelf, kan mezelf niet meer,
Dat voelt niet goed, dat doet zeer.
Ik voel pijn, vanbinnen en vanbuiten,
Ik kan me gewoon niet anders uiten.
Zie ik dan echt alles zo zwart?
Of is de wereld zo hard?
Kan ik mijn problemen nog verstoppen?
Kan ik alle ellende nog wegkroppen?
Ik wil stoppen, ik verga van de pijn,
Ik wil weer kunnen lachen zonder schein.
Een knuffel is zo fijn, dat voelt zo goed,
Een knuffel omdat het mag, niet omdat het moet.
Een knuffel geeft me warmte, jou armen om me heen,
Even met ons tweeen, even niet alleen.