Leven we door, volgegooit met fantasieën
over geluk, liefde en dood?
Ooit zei m'n opa:
"Het leven is niet meer dan
een gestadige dood."
De veel te harde waarheid
komt omhoog borrelen,
leeft in ons brein en hart.
Ons brein, dat verzinsels neerzet
en herhaalt, net zolang
tot het waarheden worden.
Wat is echtheid in ons leven?
Is de kleur van de jas,
van de jongen tegenover mij in de trein
niet groen in plaats van zwart?
Kan ik nog beweren dat wat ik heb gezien
de échte waarheid is?
Is het leven nogsteeds
wat het ooit geweest is?
Het leven geleefd als een treinreis,
stille stations,
grote en hele kleine,
vergeten we wat we hebben gezien,
of bewaard, tot het einde van de reis,
waar we uitstappen,
en voortleven in de herinnering
van de mensen die doorreizen.
Als een damp, vergeten door mensen
die 'm nooit hebben gezien.
Verteld, vergeten.