Geloven we nog dat kapot geslagen deuren
dicht gegooit zullen worden,
of storten we ons op de illusie dat ze
zichzelf repareren zullen?
Geloven willen we wel,
geloven dat iemand anders niet
behoedzaam genoeg leeft,
en zich laat grijpen door de vermaningen
van de lang gezochte dood.
Onszelf overtuigend dat ons niets overkomt.
Geloven we werkelijk nogsteeds
dat ook de dood geen oogje op ons heeft?
Echt verdriet bestaat nogsteeds,
al zien we dat niet,
omdat onze ogen kapot geslagen zijn,
door het verdriet zelf.
Wat mogen we nog geloven?
Bestaan we werkelijk, of leven we
in "the matrix" zoals ons verteld is?