Egoisme, maar zij kan er niets aan doen
Ik vouw mijn concessie in handen
en zweer de dag dat ik niet meer bén
mijn tranen laat hemelen in het dappere
blauw van mijn Wad
Zijdelings vriendschap ik het weten
dat morgen mijn schreien niet wordt gehoord
doch gehoond in stille zeeën is mijn
diepste wens om ooit in haar ogen
mij als mens te herkennen
ééndachtig en zonder begrip
die mij het slapen onthield
en zij wist, maar haar smaak is te romig
voor die vrucht die van haar houdt
elze
Ylaide: | Maandag, augustus 18, 2008 21:51 |
Wauw. Heel sterk gedicht, erg mooi.. | |
Windwhisper: | Dinsdag, februari 13, 2007 23:09 |
Klinkt zo verdrietig Elze | |
Hilly N: | Dinsdag, februari 13, 2007 08:52 |
Voelt verdrietig. Lieve groet, Hilly |
|
_Ria_: | Dinsdag, februari 13, 2007 08:45 |
intens maar wel verdrietig verwoord! Liefs en een knuffel |
|
M@rcel: | Maandag, februari 12, 2007 23:22 |
intens voelbaar geschreven... een dikke knuff M@rcel |
|
Lia van der Fluit : | Maandag, februari 12, 2007 21:54 |
mooi gedicht,, knuffel en slaap lekker straks, laifs, Lia |
|
Klaes: | Maandag, februari 12, 2007 21:54 |
wie doet jouw hier wat aan..... groet/klaes |
|
Auteur: elze | ||
Gecontroleerd door: Marina | ||
Gepubliceerd op: 12 februari 2007 | ||
Thema's: |