Als een handicap.
Als een kind die net geleerd heeft om z'n eerste stapjes te zetten
en dan weer onderuit getrapt wordt
door dezelfde persoon die het hem geleerd heeft.
Het doet geen pijn.
Pijn is anders, pijn is makkelijker.
Het kind vraagt zich af of hij ooit nog zal kunnen lopen,
of hij nog wel wil lopen.
En hij kent maar één persoon die het hem kan leren.
Maar die persoon is nu buiten bereik.
Alles zo laten en opgroeien met deze handicap is eenvoudig,
maar vreselijk.
Aktie ondernemen is riskant, maar kan vol geluk aflopen.
En dan staat hij nogmaals voor een keuze.
Verder zoeken naar iemand die hem ook zou kunnen leren lopen,
waarbij we niet zeker weten of dat wel zal lukken.
Of
De persoon terug vinden waarvan hij weet
dat ie het weer zal mogen leren,
maar we weten niet zeker
of deze persoon hem nog wel durft aan te raken.
Hoe het voelt?
Als een knagende ziekte die me langzaam kapot zal maken.