Mijn vijand…
Ik hou van je, tot bloedens toe.
Wij, die elkaar verdriet doen,
en op zwakke plekken kwetsen.
Je zit in mijn kijkdoos,
en kijk elke dag,
en zie jou steeds, zoals jij mij zag.
Mijn vijand, weet dat ik van je hou.
Het heeft te lang geduurd,
de strijd die wij streden,
vermoorden elkaar in stilte.
Zowel het heden, het verleden
de toekomst, naar de ondergang.
De zonsondergang zwart gekleurd,
en vertel me nu maar hoe ik verder moet?
De ochtend van bloedende wonden
gegrift in m’n geheugen, vergeet ik je nooit.
Je zwakke plekken met eelt verhard,
je kleine hart in beton gelegt.
Ik zal je missen zoals je ooit was,
mijn vijand.. mijn liefste!
Nino de Pino: | Vrijdag, februari 09, 2007 13:01 |
ook dit landschap zal weer bloeien, en de goede herinneringen zullen blijven, hoe mooi je uitroepteken! liefs. |
|
~*MissUnknown*~: | Vrijdag, februari 09, 2007 11:55 |
w0ow,.. zoo mooi verwoord hee,.. gewoon prachtig,.. als je iets kwijt wil mag je mailee:) -xXx- |
|
sunset: | Vrijdag, februari 09, 2007 11:55 |
Ik ken - gelukkig - in mij geen vijanden (Al zal ik er misschien jamemr genoeg wel hebben). Tonend delend verwoord en overgebracht. Liefs, sunset |
|
Dreamlover: | Vrijdag, februari 09, 2007 11:54 |
Poeh...zo herkenbaar. Krachtig beschreven! Liefs Dreamlover |
|
Auteur: lurin | ||
Gecontroleerd door: christina | ||
Gepubliceerd op: 09 februari 2007 | ||
Thema's: |