De tuin van het leven
Toen ik nog leefde, liep ik doelloos rond in de tuin van het leven
Het enige wat ik wou, was weggaan
Mijn lichaam verstijfde toen de grond begon te beven
Plots veranderde alles in mijn leven, mijn lijdensweg leek gedaan
Het enige wat ik deed was kijken, naar al de mensen die geklemd zaten
“help me” schreeuwden ze naar mij
Ik kon het niet horen, ik moest hen verlaten
Ik was nu eindelijk vrij
Mijn gevangenis bevond zich nu ver achter de horizon
Uren werden dagen en dagen werden weken.
Achter mij de wind, voor mij de zon
Over gras, bergen en beken
Het einde leek in zicht
Maar alles wat ik eens had was verdwenen
Na duisternis komt normaal licht
Maar bij deze ellende kon ik alleen nog maar wenen
Waarom is alles van me afgenomen?
Eerst mijn vrijheid en nu de persoon waar ik om geef
Knielend op de grond, biddend dat er niets ergs meer zal komen
Het heeft geen zin meer dat ik nu nog leef.
Ik zette me neer en keek naar de grond
Plots verscheen er voor mijn neus een fel licht
Ik was zo geschrokken dat ik stond te kijken met open mond
Dan toonde de persoon zijn gezicht
Ik schoot recht
“neem me mee naar uw land”
de man schudde zijn hoofd en dit is enige wat hij zegt
“je leven is te waardevol want….”
Opeens hoorde ik een scherp schot
Ik opende mijn ogen, de man was verdwenen
“Maak er snel een einde aan, ik wil niet hetzelfde lot
Ik smeek het je, ontneem me het leven”
Enkele seconden later, voel ik het leven uit me weggaan
“als u me niet meeneemt dan vind ik wel een andere weg”
dan zat mijn aardse leven erop, op weg naar een eeuwig bestaan
“ik had geen reden meer om in uw tuin te verblijven” is het laatste wat ik nog zeg