Zoveel stille tranen
en allemaal dankzij jou,
al zoveel jaren verstreken
toch toon je geen enkel berouw.
Elke dag maar weer opnieuw
steken jouw woorden in mijn hart,
jij verft mijn kleurrijke wereld
elke keer wat meer met zwart.
Jij leert me om te haten,
iets wat ik ooit zo zinloos vond,
legt woorden vol woede en haat
in mijn eens zo onschuldige mond.
Wist je dan niet hoe het moest?
Hoe je mijn stiefvader moest wezen?
Heb je dan niet om te beginnen
aandachtig de bijsluiter gelezen?
Ik ben dan wel niet je kind
toch vertrouwde ik je ooit met mijn leven
toen je met mijn moeder trouwde
en ons als gezin een kans wou geven.
Je gaf me heel even een thuis
vol liefde en geluk
maar elke dag schop je die droom
weer een klein beetje meer stuk.
Ik heb je heel erg lang
het voordeel van de twijfel gegeven,
probeerde me als een dochter
in de situatie in te leven.
Maar dat is nu voorbij
en nu kan ik alleen maar hopen
dat je ooit, en hopelijk snel
in je eigen val zal lopen.
Dank je lieve vader,
over je lessen hoe het echt NIET moet.
Als ik ooit een gezinnetje start
dan doe ik het verdorie goed!
Voor de rest zijn er andere mensen
die het zwart in mijn wereld weer kleuren,
want dat ik bij jou in het donker moet leven
nee, dat laat ik echt niet gebeuren!
Stefanie