De totale wanhoop nabij
door verbroken relaties zat zij,
met beloften die in tijd vervagen
door zoveel onbeantwoorde vragen
Een meisje mooi, met blonde haren
Haar onschuld nog niet laten varen
Worstelend, ploeterend door het leven
teleurstellingen door liefde ingegeven
Met haar rug tegen de muur des leven
Kwam zij een stoere robot tegen
Ze sprak hem aan, ten einde raad
“Deel met mij wat ons ook te wachten staat.
Voor mij is de liefde overbodig.
Wees mijn vriend in woord en daad
Dat is voor mij genoeg, ‘k heb meer niet nodig.”
“Veel heb ik niet te bieden”: sprak hij
waarom uitgerekend mij?
Emoties maken namelijk helemaal
geen deel uit van mijn hart van staal
Wie mij ook heeft gecreëerd
Heeft een ding niet geïnstalleerd
Ik ken geen gevoelens van liefde en pijn
Iedere verwachting zou een illusie zijn
“Maakt niet uit!”sprak zij,” ‘k wil niet langer rennen
zal nooit meer de liefde verkennen.
Ik realiseer me, ’t waren enkel dromen
‘k ga nu voor iemand waar ik vermoeid bij thuis kan komen
Iemand die mij als een vriend ziet
Die met me praat, meer vraag ik niet.”
De afspraak stond, de grenzen bekend
Ze leefden het leven, zoals gepland
Wat ze nodig had, wist hij haar te geven
Zo stond hij aan haar zijde in het leven
En terwijl hij haar steunde in vreugde en verdriet
(voor zover zijn programma dat toeliet)
Gingen gedachten met haar aan de haal
‘Hij is veel meer dan een hart van staal’
“Ik hou van je robot!” Zei ze spontaan
Nadat enkele maanden voor bij waren gegaan
“Jouw aanwezigheid, jouw stille kracht
hebben een verandering in mij teweeg gebracht.
Niet langer alleen, voel ik me goed
en smeek je wordt van vlees en bloed
voel jij dan niet iets heel speciaal
daar in dat omhulsel van roestvrij staal
“Sorry voor wat ik heb veroorzaakt
Ben nu eenmaal zo gemaakt.
Zou ik zeggen, mits toe in staat,
Helaas dat mijn programma dit niet toelaat.”
Voor gevoelens wordt je bij mij niet wijzer
Enkel die geboren uit staal en ijzer
Ik heb het gezegd, dus nu niet klagen
Meer dan dit mag je van mij niet vragen
“Ga dan” huilde ze, “ik wil niet leven
Met een iemand die zichzelf niet kan geven.
Ik mag dan vaak teleurgesteld zijn
Bedrogen, en achtergelaten met pijn
In ieder geval waren de mannen echt.
Tot gevoel in staat en meer oprecht
want jij, vriend van roestvrij staal
bent de ergste van hen allemaal.”
De robot, stoer en onverwoestbaar
Leeft voortaan verder zonder haar
Zonder emoties lijkt hij,
maar kom je ietsjes dichterbij
dan zie je, biggelend, een traan
langs zijn stalen wang naar beneden gaan.
Ik overzie mijn leven en tot mijn schrik
Realiseer ik me; het mooie meisje ben jij,
de robot ben ik
©Isaiah