Twee kanten willen in gaan.
Maar slechts één enkele gedachten.
Het lijkt alsof het rood boven op mijn leven is gaan staan.
Zoveel tranen,
Maar geen handen wat het zou kunnen verzachten.
Zijn mijn dromen nu dood?
Zoals het verleden vergaan?
Bloedend genot sijpelend met rood.
Zijn mijn dromen nu echt gedaan?
Kon ik maar in een slaap verdwalen.
Met de ochtend weer ontwaken.
Ik zou mijn dromen weer terug gaan halen.
En weer een leven proberen te maken.
Waarom is alles nu zo’n tegenstrijd?
Heeft het mij allemaal te diep doen raken?
Heb ik mezelf dan deze kant in verleid?
Kon ik maar op een morgen weer simpel en gewoon ontwaken.
Werd ik maar op die manier van het leven bevrijd.
Dan zou ik weer nieuwe dromen kunnen gaan maken..
En genieten van mijn leven.
In de hoop dat liefde weer opnieuw tot mij werd gegeven.
Om verder samen met iemand de dromen te gaan verder beleven.