Vandaag.
Een jaar geleden.
Onze eerste ruzie,
meteen onze laatste ruzie.
Vrienden,
die alles tegen elkaar zeggen konden.
Vrienden,
die alles met elkaar konden delen zonder enige schaamte.
Vrienden,
die echte vrienden waren.
Een blik
en we wisten beiden wat we dachten.
Genietend van die kleine dingen,
Genieten voor de eerste keer.
Van de meest intense vriendschap ooit,
tussen een jongen en een meisje.
Nooit woorden,
Nooit wraak,
maar des te meer liefde.
Tot die ene nacht.
Zomaar,
zwart voor de ogen,
overkop gaan.
Dat ene telefoontje,
dat mijn leven terplekke stopte.
Dat ene telefoontje, midden in de nacht.
Dat van mij een ander mens maakte.
Waarom hadden we woorden?
Waarom was ik niet bij je?
Na een jaar,
denk ik nog steeds:
was ik maar meegegaan.
Dan had ik je nu niet moeten missen.
Mijn beste vriend.