Ik zie je huilen om mijn pijn.
ik wou dat het anders zou zijn.
dat jullie zeiden het geeft niet want jij bent jij.
en je blijft aan onze zij.
maar jullie hebben me verstoten omdat ik net even anders ben
omdat ik jullie ken.
maar jullie mij tot vandaag toe niet
maar ik snap niet waarom je het niet ziet
dat ik gewoon mezelf nog blijf
ik heb nog hetzelfde lijf.
maar waarom doe je zo anders, verstoot je mij uit je bestaan
waarom vind je dat ik zonder jou verder moet gaan.
Ik vertelde je slechts wat je vroeg.
Waarom ik altijd een masker droeg.
en ik antwoorde eerlijk en oprecht
dat ik voor mijn leven vecht.
dat ik weg wil, maar nog niet ben gegaan
dat ik nog even moet bestaan.
En nu..nu mag jij mij niet meer
je zei het elke keer.
je hebt gelogen..
mensen bedrogen.
maar wat had ik anders kunnen doen?
had jij het kunnen verdragen toen?
nee..want zelf was je ook eén en al brak
jij was het die bij mij de tranenstroom aanstak.
waarom moest ik spreken
en onze vriendschap breken.
waarom kon je het niet begrijpen
dat ik mijn mes moet slijpen.
om mezelf kapot te maken
en de pijn te raken.
waarom snap je niet dat ik niet meer kan..
waarom huil je ervan?
waarom loop je bij me weg..
ik heb alleen maar pech.
jij je lacht weer ..maar niet met mij..
ik loop nooit meer aan je zij.
hoe moet dit nou verder..ik zie je elke dag
op school..je vriendelijke lach.
maar slecht die woedende blik voor mijn ogen
omdat mijn woorden logen.
ik hoop dat je me ooit kunt vergeven..
en wij weer samen kunnen leven.
dat onze vriendschap weer terug komen zal
voordat ik nog dieper val.