Lieve Silvan,
Dit is voor jou, waarschijnlijk veel te laat, overbodig, en misschien snap je wel niet waarom, maar het kom wel uit mijn hart..
Silvan, het spijt me. Het spijt me echt. Ik weet dat je niets aan die woorden hebt, en ik weet dat je ze misschien zelfs helemaal niet wilt lezen, of wilt horen. Maar ik voel me verplicht om het te zeggen, omdat ik het méén. Omdat het oprecht is.
Soms vraag ik me af of je nog wel eens terug denkt. Aan Jou&mij. Aan wij samen. Aan ons. Soms vraag ik me wel eens af of je nog weet hoe we over de kermis liepen. Over de kermis, hand in hand. Verlegen, gelukkig en o, zo cool. Hopend dat iedereen ons kon zien. Iedereen mócht ons zien, nee, móest ons zien. Want wij hoorden bij elkaar! Wij waren verliefd, 'een stel'. Ik voelde jou hand in mijn hand. Jou lippen op mijn lippen. Iedereen wist het, iedereen moest het weten. Oh, wat was ik blij met je, trots op je. Trots op ons.. Ik had alles wat ik nodig had, dacht ik. Maar waarschijnlijk was het niet voorbestemd..
Ik begon te twijfelen, en daar stopte het. Einde van onze relatie. En het kwam zó onverwacht. Nee, niet alleen voor jou, ook voor mij. Van de ene op de andere dag.. Nee, dat niet. Het was er al iets langer. Maar het kwam alsnog onverwacht. Voor jou, voor mij, voor iedereen. Het spijt me. Ik snap niet hoe ik het zover heb laten komen, Lieve jongen. Maar ik zat zo met mezelf in de knoop, ik móest wel!
Ik zag je vandaag weer met een meisje, en ik hoop dat het wat wordt tussen jullie. Want ik gun het je, ik gun het je echt jongen. Echt waar!
Ik weet dat je dit niet zult lezen, maar toch..
XXX&Liefs,
Juicy