Ik zag de donkerste donkerheid over mij uitvloeien toen ik wist dat het over was. Ik zag ’t einde van een wereld, een diep gat, dat gevuld was met de pijnlijkste momentopnamens uit ’t diepste van mijn bewustzijn. Ik voelde alle aan jou gerelateerde voorwerpen als een last die de zwarte teermolecuen die aan mijn hart gekleefd zaten nog ondraaglijker maakten. Ik zag het einde van jou en mij. Jij was mijn zonnestraal die de grootste warmtemolecuul voor mijn hart vormde. Jij was de eerste die met intense kracht mijn hart uit mijn borstkast wist te stelen. Ik wil tot slot jou hersenstructuren, de wetenschap dat ik echt heel erg veel van je hield, laten accepteren en tolereren. Jij was degene die mijn gestolen hart de kracht gaf om te kloppen. Nu ga ik verder met het in elkaar puzzelen van datzelfde hart, dat door intense gevoelens van verdriet in 100.000 stukjes is gesprongen....Tot slot wil ik je laten weten dat ik van je hield, zo intens als de stralen die een ster naar de aarde stuurt, hij komt niet altijd aan maar is wel liefdevol bedoelt.

Laura (de enige echte ik)