Is het mogelijk in't leven
iemand zo graag te zien,
van iemand zo te houden,
dat je vergeet wat je bent,
en zoveel van jezelf weg te geven.
Ooit komt de dag dat je beseft,
als je zoveel van jezelf hebt gegeven,
dat het lijkt of er niets meer over is,
alsof jij m'n hele zelf hebt gekregen.
Hoe kun je die momenten beschrijven,
wanneer je weet dat het gegevene,
reeds lang is verloren gegaan.
Hetgene je hebt mogen delen,
de gevoelens die niet konden blijven.
En toch,toch zal er een dag komen,
waarschijnlijk niet gauw, maar ooit,
in een nieuw moment, op een dag,
zoals je vroeger hebt mogen dromen,
onbezonnen en met een glimlach,
je jezelf weer in't leven gooit.
Voorzichtig en en in't begin wat stroef,
zal iemand je weer doen blozen,
je doen branden van verlangen,
dat het lijkt, misschien sterker dan tevoren,
dat je toch een ander hart hebt gekozen.