Is het zo fout dan,
de warmte te missen,
het lichaam en de knuffels,
van een ander te moeten wissen.
Ik hield mij voor de gek,
en dacht weer verder te leven,
dan ineens kom je terug,
om een schop te geven.
Ik verlang zo naar warmte,
ik had het zojuist op zaterdag,
het was niet jij misschien,
en het deed zo´n zeer wat ik zag.
Constant kom je terug,
zoveel patronen heb ik opgebouwd,
en zaterdag kwam ik ze tegen,
het voelde zo vertrouwd.
Maar ik keek en het was niet jij,
mijn hart bestierf het toen,
verder gaan met het leven,
nee ik ben niet in staat om dat te doen.
Ik was op je ingespeeld.
Ik wist wanneer je huilde,
wanneer ik wat moest doen,
maar zaterdag was ik verloren,
nu nog steeds gevangen in toen.
Het doet zoveel zeer,
gewoontes die niet meer tellen,
het doet zoveel zeer,
ik weet even niet meer.
Ik mis de warmte,
maar kan het niet opvullen,
want wie er ook naast me ligt,
patronen van ons blijven zich onthullen.
..
Ik mis ons.