Onze momenten samen waren zo mooi en fijn,
maar op een dag kreeg ik gevoelens die er niet hoorde te zijn.
Ik had er een tijdje niks van gezegd omdat ik dacht 'dat gaat wel voorbij',
maar de gevoelens bleven en ik werd steeds minder blij en dat merkte jij.
Toen had ik het tegen je gezegd en we hadden toen een stop in onze relatie,
ik dacht dat dat wel hielp en dat ik je dan gewoon weer zie.
Maar dat was niet zo, het hielp niet,
toen deed ik iets heel stoms, ik deed jou zoveel verdriet.
Ik had het uitgemaakt en dat was de grootste fout van mij leven,
ik deed jou alleen maar pijn en we konden niks meer samen beleven.
Bij het begin dacht ik dat het het beste was maar ik deed mij zelf ook alleen maar pijn,
nu moet ik mijzelf realiseren dat we niet meer bij elkaar kunnen zijn.
Jij bent verder gegaan met jou leven en je hebt een andere vriendin,
ik had het nog geprobeert bij jou maar dat heeft gewoon geen zin.
Je hoeft me niet meer en dat komt alleen maar door mijzelf,
daarom ben ik ook zo boos op mezelf.
Ik probeer verder te gaan met mijn leven maar ik krijg jou maar niet uit me hoofd,
ik moet alleen maar denken aan wat wij elkaar hebben beloofd.
Ik weet dat ik dat verknald heb en dat het nooit meer terug komt,
maar toch hoop ik stiekem van wel want ik was zo gelukkig toen ik jou vond.
Ik ben wel blij voor jou dat jij nu weer gelukkig bent want dat gun ik jou,
maar dat wil niet zeggen dat ik niet meer van je hou.