Je wereld draait door op z’n kop…
Soms denk je, ik kan niet meer, ik hou er mee op.
Maar door die beslissing raakt je wereld op zijn kop.
Wat recht was lijkt nu krom.
Wat slim was lijkt nu dom.
Wat gevaar leek, niets aan de hand.
Wie vriend leek, bleek vijand.
Wat waar leek, blijkt een leugen.
Gegrift in je geheugen.
En zo kun je uren doorgaan hoor,
Maar de wereld, tsja, die draait wel door.
De wereld draait ook door op zijn kop.
Want sta je op je handen lijkt alles weer rechtop.
Zo ben je zelfs tijdens je problemen erg rijk.
Als je kunt beoordelen met een andere kijk.
Veel dingen worden met een andere kijk beter.
(bij andere helpt het voor geen meter)
Wat ik nu eigenlijk wil zeggen,
Kan ik moeilijk in woorden uitleggen.
Want gevoelens zitten er wel, maar je ziet ze niet…
Ik lijk dan voor onbekenden een beer, een ruige kerel zonder emoties
Maar diep in mijn hart zit er bij mij ook zoiets.
Mag ik voor de afwisseling eens teer en fijn.
Zacht en heel gevoelig zijn?
Al weet ik dat als er mensen zijn, ik het ook niet kan.
Ook al zeggen ze, huilen mag, ook voor een man.
Ik zit dan gewoon mijzelf in de weg.
Wie daar niet mee om kan gaan heeft gewoon pech.
Op zo’n moment lijk ik keihard.
Maar elke opmerking kleurt mijn gevoel extra zwart.
Om mijn hart zit een gepantserde schil.
Waar geen klap doorkomt als ik dat niet wil.
Maar elke dreun sijpelt een beetje door.
Dus wat er overblijft stelt niet veel voor.
Maar al die beetjes worden groot en kleuren mijn ziel zwart.
En dan wordt ik ineens keihard.
Onverschillig door het beuken en rammen.
Dan emotioneel maar dan ga ik zwammen.
Om maar niet toe te geven aan het gevoel.
Ik hoop dat er iemand is die begrijpt wat ik bedoel…
Maar wat mijn gevoelens nooit dromen konden.
Ik heb mijn “soulmate” gevonden.
Als hij dit leest wil ik dat hij weet:
Ik ben je dankbaar zolang ik Erik heet.
(dat is best lang overigens…)