Laten we hopen op een woning waar we blij mee zullen zijn
Ik hoor het ze nog zeggen
Mochten niet mee beslissen; waren nog te klein
Dat vond ik toen al zo erg
Jaren later heb ik ondervonden
Dat dit huis alleen al meer mijn thuis is
Dan het gestichte gezinnetje van m’n ouders
Wilde deze kamer hebben met lekker veel plek
Wat heb ik hier vaak zitten huilen
Hier liggen wonden ook
Kon me voor de rest verschuilen
Maar toch, ik weet, ik hoor hier niet
Zo opgesloten tussen muren
Wil hier snel weg, hoop dat het opschiet
Versleet hier té veel uren
Maar dit is mijn plaats, ik weet waar ik sta
Weet niet waar ik heen moet
Heb nergens kansen, wil enkel weg
Hoor hier gewoon niet thuis
Sorry, lieve schatten, bedankt voor alle zorgen
’t Liefst zou ik nou mijn spullen pakken
en weg zijn voor de morgen