laat mij
een takje zijn
aan de oever
van jouw rivier
je kan je vastgrijpen
even
als de stroming
te hevig, te ruw wordt
als de bodem
onder je voeten
wegglijdt
en je niets meer ziet
door je tranen
en het duister
laat me gewoon
even dat takje zijn
ik ben er voor
en wacht op je
zonder oordeel
zonder voorwaarde
doch niet zomaar
dat weet je wel