Op
de dag van de doden
De
kerkhoven, daar waar rust
de
herinnering aan hen
die
eens het leven leefden
dat
nu nog het onze is
Veranderd
in bloemenzeeën
waar
mensenrijen schuifelen
langs
graven, urnen, monumenten
stil
staren naar foto’s, namen,
kransen
en chrysanten
zich
dan weer spoeden
naar
hun warme huis
opgelucht
als het ware
Het
is duidelijk dat het leven
behoort
aan de levenden
Het
is zonneklaar dat
de
meeste mensen
zo
weinig mogelijk
willen
herinnerd worden
aan
de dood
aan
de broosheid
van
het menselijk bestaan
niet
dieper willen ingaan
op
de vragen die horen
bij
het feit
dat
wij hier rondlopen
op
dat nietig stipje
in
een eindeloos heelal.
Is
er trouwens
een
zinnig antwoord
Het
enige dat ik meen te weten
is
dat
wij allemaal
in
hetzelfde schuitje zitten
dat
het allemaal
zo
vlug voorbij is
dat
wij allemaal
zullen
vergaan
in
naamloze vergetelheid
Daarom,
Laten
wij zacht zijn voor elkaar,
vrienden
en
elkaar pogen te verdragen
vol
mededogen
vol
van
dat wat
liefde
heet
* * *
remie: | Woensdag, november 01, 2006 16:32 |
liefde is oneindig, gaat verder dan de dood....liefs remie | |
lonely 1: | Woensdag, november 01, 2006 15:17 |
laatste strofe is prachtig, zoals je hele gedicht. liefs, lonely 1 |
|
sunset: | Woensdag, november 01, 2006 14:57 |
Leven en liefde is eeuwig. Dus ben het niet helemaal met jou eens. Maar de laatste strofe, die onderschrijf ik volmondig, Liefs en nog een fijne dag, sunset |
|
Dichter Hendrik: | Woensdag, november 01, 2006 14:53 |
Het leven is een reis naar een heerlijke bestemming. Maar op die reis moeten wij er wel voor elkaar zijn :) | |
Auteur: troebadoer | ||
Gecontroleerd door: michris | ||
Gepubliceerd op: 01 november 2006 | ||
Thema's: |