Liefste, waarheen ben jij gegaan?
Je hartstocht liet me achter in gevoelens van eeuwige verwondering
Ik ben je nog lang niet vergeten
Daar was ik en die ander was jij
Met liefde vervulde zielsvluchten
Je ogen van een niet thuis te brengen kleur – schitterend in de zomerzon –
De pracht van moeder aarde
Viel in het niet door het schoon van je sterke hand
Herinneringen zo vaak verteld – echter niet vaak genoeg –
Tijd zal wonden helen, is wat hij zei
Maar tegen beter weten in
Verlang ik naar de tederheid van je lippen, de warmte van je wang
Hij sloeg zijn vleugels uit
En in kalme vleugelslag zag ik hem gaan
– naar een goudomrande horizon –
Met gesloten ogen probeer ik tranen te stoppen
Maar via mijn bloedend hart gaan ze toch – onmachteloos –
Ik tob slechts over ons mooie samenzijn, dat nooit meer terug zal komen