Oud vrouwtje aan het stille venster…
Starend in de verte, kijkend naar mensen.
Wensen, lang vervlogen dagen, maar staren…
Wachten om wat niet meer komen gaat, bedaren…
Voorbij de emotionele stormen die haar levenslandschap,
met harde zachtheid heeft getekend en geteisterd.
Geluk, depressies, liefde, baren van kinderen.
Succes, jaloezie,... ze heeft het allemaal gekend!
Oude songs klinken uit haar krakende radiootje…
Die enkele knopjes, waar ze het al zo moeilijk mee heeft.
Oud vrouwtje, overgevoelig voor het heden, moegestreden…
Ooit heeft ze bemind, ooit heeft ze het leven geproefd en beproefd.
Oud vrouwtje, haar man heeft haar reeds jaren verlaten, gene zijde…
Haar kroost heeft ze zien opgroeien, ‘Haar’ hoop zien verknoeien.
Nu zit ze daar, staar, bedaar, het leven is nu bijna klaar…komend einde.
Nu zit je daar, oud vrouwtje, maar toch zie ik je graag, mijn moeder…