Schrijvend op bretoense melodieën,
Zeg ik in eer en geweten,
Dat ik er mijn hart eens ben vergeten
Iets magisch, een onbeschrijfelijk gevoel
De franse taal het hele gebeuren
Dat heeft het mischien als doel
Het Bretagne, een land op zich
met eigen geschiedenis levend,
ik snuif er steeds die vertrouwde geuren
de aanwaaiende lucht, zo zwoel,
als ik ben afgezakt,
naar het rustige binnenland
de historische dorpjes en steden,
zicht op verleden,
een beeld op heden,
alles tesamen in deze wondere steden
en als dan, uiteindelijk,
de zon weer ondergaat
die goudgele gloed,
met oranje bewerkte sproet,
in de verte zichtbaar licht
wacht ik tot mijn hart weer schrijft
aan mijn volgende dicht
lonely 1: | Maandag, september 11, 2006 01:16 |
verlangend geschreven.mss kan je er gauw nog es naar terug? liefs lonely 1 |
|
switi lobi: | Zondag, september 10, 2006 11:58 |
O wat héérlijk! Ik ben daar ook een stuk van mijn hart verloren, om het elk jaar weer terug te vinden... Lieve groet, liefsliefs.....switi lobi |
|
Auteur: peersmans | ||
Gecontroleerd door: Sunflower | ||
Gepubliceerd op: 10 september 2006 | ||
Thema's: |