Zo blij was ik dat je na alles wat er gebeurt is toch zou komen
verwachtte het niet, maar heb altijd gehoopt omdat het toch iets was waar we vroeger samen over droomden
het stond vast en toen ineens niet meer
omdat zei het niet wou, ja dat deed wel even zeer
je wou wel komen, maar wou geen ruzie met haar
dus zei ik dat ik het wel snapte, ook al had ik het ontzettend zwaar
je wist het nog niet zeker, want komen wou je echt
maar dan zou zij het met je breken, voor jou was dit een gevecht
diep van binnen hoopte ik dat je voor mij zou kiezen
dat je die belofte die je toen gemaakt hebt niet zou bedriegen
toch heb je voor haar gekozen
was het dan toch echte liefde, ben het gaan geloven
maar opeens hoor ik een heel ander verhaal
je zei dat je meer van mij hield dan van haar, dat is de reden waarom ik nu baal
je vroeg of ik nog steeds iets met je zou willen
aangezien ik nog met mezelf in de knoop zat, leek het me verstandig daar nog even niet aan te beginnen
je zei dat je dacht dat je niet verder met haar wou gaan
maar als je er al zo onzeker over dacht, waarom ben ik dan degene die je in de kou hebt laten staan?!
ik vertelde jou dat je je hart nie volgde, alleen het goede probeerde te doen jij antwoorde ja maar ik wil niemand pijn doen, snap je wat ik bedoel?
nee was mijn antwoord en ik snap het nu nog steeds niet
als je meer van mij houd, waarom doe je dan juist mij verdriet?