Ik sta stil..
Ik sta stil..
Lange tijd ging het goed..
Niemand beseft wat dat met me doet..
Het voelde fantastisch en fijn..
Ik dacht ik ben weer schoon, weer rein..
Maar het mocht niet zo zijn..
Ik voel me weer net als toen, zo klein..
Huilen doe ik en zo blijft het..
Soms van buiten, maar altijd van binnen totdat iemand me red..
Dat mes was zo ver van mij vandaan..
Maar nu kan ik erbij, ik kan weer toeslaan..
Ik wil dat helemaal niet..
Maar weer niemand die dat ziet..
Iedereen leeft, en ik, ik sta stil..
Het doet pijn, maar ik geef geen gil..
Alles komt weer boven en blijft boven..
En steeds meer wil ik me leven beroven..
Reacties op dit gedicht
| Angii: | Donderdag, september 07, 2006 19:04 |
| mooi.. maar geef niet op je kan het:) liefs, angii |
|
| lonly or not??: | Maandag, september 04, 2006 22:32 |
| veel sterkte ermee het is heel herkenbaar |
|
| -broken-: | Zondag, september 03, 2006 21:28 |
| éél herkenbaar veel sterkte meis het is soms dichter dan je denkt:( -xxx- | |
| ma_vie: | Zondag, september 03, 2006 17:54 |
| *herkenbaar* Als je wil mag je me altijd mailen! Sterkte! liefs, ma_vie |
|
| lifeislife: | Zondag, september 03, 2006 17:14 |
| Wees sterk en probeer nog eens te klimmen, klimmen naar je levenslust!!! | |
Over dit gedicht
| Auteur: ** ikke ** | 
|
|
| Gecontroleerd door: christina | ||
| Gepubliceerd op: 03 september 2006 | ||
| Thema's: | ||