Twee jaar geleden.
Twee jaar geleden zat ik huilend op mijn stoel niet wetend wat ik doen moest. Mijn moeder kreeg de laatste tijd de computer steeds meer door en ik en mijn zussen moesten maar toekijken hoe het gebeurde. Toekijken hoe het van een moeder die niets wist van computers naar een verslaafde ging. De verslaving werd erger en alles moest gedaan worden. Zo ging het niet langer meer en voor mijzelf storte mijn wereld in. Ik wou met mijn moeder praten,maar ze had geneens tijd voor me. Ik besloot mijn gevoelens voor me te houden kon ze immers met niemand anders bespreken. Dagen lang viel ik huilend in slaap en stillentjes hoopte dat ik nooit meer wakker werd. Die gedachtens gingen steeds verder mijn hoofd door. Niet langer dacht ik: 'Ik moet me sterk houden.' Ik dacht: 'Laat het maar liggen, erg in mij hebben ze toch niet.' Vanaf die dag ging ik dingen zoeken over de dood en vond al snel veel manieren. Niemand vertelde ik erover,durfde het immers ook niet. Snijden deed ik, dagenlang niks eten en drinken. Het snijden werd meer en deed het uiteindelijk iedere avond in plaats van mezelf in slaap huilen. Zo ging het maar door en door, dagen gingen voorbij. Er was een keer dat ik te diep had gesneden: 'Ja sorry pap, liep langs de muur. Hechtingen en klaar. Momenteel nog steeds een litteken. Het weerhield mij erniet van immers liep het zo beter. Werd vaker ziek en kon veel minder. Zo maakte ik er langzamerhand een einde aan, aan mijn sportieve leven. Ik voetbalde en kon het niet meer doen.. Dat was voormij het punt dat ik doorhad dat het zo niet meer kon. Pakte beetje bij beetje het weer op, en het ging langzamerhand beter. School lukte weer meer en ging met hakken over de sloot over. Toen ik zag dat ik ook voor mijzelf een fijn leven kon beginnen en niet meer aan mijn moeder dacht deed ik dat. Het ging beter en opeens leek het dat ik, eindelijk ik eens geluk had. Er kwam een jongen naar me toe, hij heel lief,leuk en vooral knap zei na een aantal weken met elkaar omgaan, 'Wil je verkering met mij?' *JAAAAA* riep ik. Ik was dolgelukkig,maar tegerlijktijd was het me moeder nog die me toch dwarszat. Maar toch vertrouwen lukte mij niet, ik kon hem niet vertrouwen. Te veel mensen hadden me al bedrogen en kon niks vertellen aan hem, vooral niet over mijn moeder. Maar hij had het wel door, maar daardoor ging hij veel meer met mij om en hij hield echt van mij, hij steunde me. Nu na een jaar vertrouw ik hem super en kan ik hem alles vertellen,maar toen.. Toen was dat wel anders. Op een gegevend moment hoorde ik dat mijn vriendin dr ouders gingen scheiden, zei ging kapot! En ze was altijd zo vrolijk, het was vreselijk. Maar gelukkig dacht ik, dat doen mijn ouders nooit.. Die gedachtens werden geen werkelijkheid, het gebeurde.. Ik wist nu hoe mijn vriendin zich voelde, het voelde rot. Je moest ineens kiezen wie je liever vond, van wie je meer hield. Dat kan toch zomaar niet? Of wel dan.. Nee natuurlijk niet. Ik ging me nog meer afweren van de mensen om mij heen en mn vriend probeerde er maar achter te komen wat ik deed en wat ik had. Ik had hem nog nooit vertelt erover dat ik iedere keer sneed en er niet vanaf kwam.. Hij zag het niet, kon het goed verbergen.. Weleens vroeg hij waar dat grote litteken van kwam. Ik zei dezelfde leugen als tegen mijn vader en de rest van mijn omgeving. Maar nadat ik hoorde dat mijn ouders ECHT uit elkaar gingen hield ik het niet meer.. Dit was echt het ergste wat mij kon gebeuren in mijn leven, sneden,bloed de dood. Ik voelde de drang, en het gebeurde. Te erg, te veel. En uiteindelijk ging het over in medicijnen. Ik had rond vijfenveertig verschillende pillen op hoorde ik achteraf. Ik hoopte dat mijn ouders het niet erg vonden, maar ze zeiden niks. Het maakte ook niks uit. Toen ik later weer helemaal thuis was, moest ik naar een psychiater. Die van geen ene kant hielp, ik sneed nog meer en alles wat met mijn ouders te maken had duwde ik weg. Mijn vriendje kwam achter alles en wou mij heel graag helpen. Ik had altijd mensen die me lieten zakken, maar hij deed het tegenovergestelde. Ik kon echt bij hem terrecht. Hij hielp me er echt bovenop en moest alles en ook alles vertellen. Het ging beter, het mes kon ik nog niet wegleggen en sneed dan nog wel vaak als ik er aandacht. Maar hij hielp me ermee, heel erg. Het ging goed, en zo gaat het tot nu toe ook. Ik kan met alles goed omgaan en nu heb ik een psychiater die wel goed met mij omgaat, en ik met diegene. Ik weet niet hoe het verder gaat, maar weet wel dat ik één iemand heb die ik kan vertrouwen.. tot nu toe.. Ik hoop dat het zo door mag gaan, en voor de mensen die een beetje hetzelfde voelen/hebben als mij. Die moeten weten dat er ook voor hunnie geluk is. Ik weet niet of jullie het willen lezen, maar ik vind het fijn dit kwijt te zijn. Liefs en Groetjes.