Droom nog de schapenwolkjes
de zon die vertwijfeld haar plek zocht, langzaam
zakte we weg in de schemer van de avond
mijn hand gekoesterd in de jouwe, je hart
die bloed door mijn aderen liet stromen
Zo ontstond eeuwigheid in een oogwenk
sloot een seconde te lang mijn ogen
blijkt dat mijn gevoelige is snaar gebroken
- toen je alles tot as vermaalde -
levend op de automatische piloot
grijp ik wanhopig naar het verleden
waad me in de ruïnes
Verlang alleen naar de kleuren in je ogen
de warmte van je lichaam dicht tegen de mijne
je gunt me enkel een strop - en een grote glimlach -
krijg je uiteindelijk de touwtjes in handen
ik zal je marionette zijn.