Al dagen zit ik op mijn stoel
Een beetje voor me uit te kijken
Met een raar appart gevoel
Die maar niet wil slijten
Op mijn schouder klein of groot
Zit een heel klein engeltje
En aan de andere kant zit de dood
Als een klein vervelend bengeltje
De engel lief en klein
Fluisterd zachtjes in mijn oor
Wees nu weer je zelf zijn
En ga met leven door
Maar bengeltje lief steek gauw zijn hand er tussen
En trekt heel hard aan mijn oor
En probeerd haar woorden weer te versussen
En zegt: ik ga in je leven voor
Een twee strijd tussen die twee
Getrek aan hoorntjes en jurken
Ruzieen zij ach en wee
Twee kleine rare schurken
Na enkel getob en gepraat
Riep ik: zo is het genoeg geweest
Ik zei: waar het op staat
En toen verdwenen ze als een geest
Sinds de af gelopen dagen
Is het rustig gegaan
De engel en bengel zijn niet meer op komen dagen
Hun komst is mij gewoon geheel voorbij gegaan
*~*