Ik weet het niet meer...
Ik snap het niet meer...
Het is alsof ik tegen mijn gevoel doe vechten.
Ik weet niet wat ik eigenlijk probeer.
Maar het doet mij zo'n pijn.
Het lukt me gewoon niet om te kiezen...
Wil ik dat wel echt zijn..?
Ik voel me als een spel...., een spel waar ikzelf ben aan het verliezen.
Het is moeilijk en het is zwaar..
Ik weet niet hoe ik het kan stoppen..
En ondertussen vind iedereen mij raar..
Elke dag lijkt het alsof mijn hart steeds sneller gaat kloppen.
Wanneer is het verdriet nou klaar?
Het mag mij niet nog meer naar onder schoppen..
zijn mijn gesproken zinnen echt waar?
Ik kon er toch niet meer omheen gaan...
Ben ik tegen mezelf aan het praten...?
zijn al die gedichten naar mezelf toe geschreven..?
Het voelt alsof ik mijn innerlijke ofwel mijn geest heb los gelaten.
Ben ik soms in mijn tranen weggedreven...?
Ik vecht nu al zolang...
dagen, nachten, weken, maanden en nu al zowat jaren...
Ik heb me eigen in die tijd weggegeven..
Ik voel me nu zo bang...
Ik kan geen kant meer op..
Mijn hele leven is niet meer dan 1 grote drang...
En mijn grootste wens was dat het eindelijk stopt..
ik voel me alsof ik ben verdwaalt in mijn tekeningen wat ik heb gemaakt..
Alsof ik het pad ben verloren in mijn gedichten...
Alsof door iets mijn hart in 1000 stukken is verraakt..
Ik voel me een persoon met meerdere gezichten...
en ik weet niet welke ik echt ben..
ik heb mijn hoop al opgegeven.
En ik wacht nog op het laatste beetje moed..
ik heb nu lang genoeg naar geluk gestreven..
en ik vind het nu wel langzaam een beetje goed..
Binnekort heeft niemand het echt goed in de gaten...
Want door de pijn wat me nog steeds doet..
ben ik mezelf nu gaan haten..
en ik wil nu niet meer verder leven...