Alsof ik een gevecht heb verloren. Alsof ik iets kwijt ben.
Ik voel me vergeten... Verdwaalt..., ik voel me gestorven..
Eigelijk wil ik weggaan uit het laatste beetje dat nu nog over is van mijn leven.
Maar er is 1 soort angst dat mij nu nog tegen houdt.
Waarschijnlijk heb ik niet voldoende moed bij elkaar.
Mischien mis ik net dat laatste beetje lef.
Hoe dan ook.
Iets vertelt mij dat ik dat laatste kleine beetje bijna heb gevonden.
Het is alsof al mijn tranen in mijn verleden niet zijn gaan drogen. En het is alsof er diep van binnen een oceaan is ontstaan.Een oceaan vol van onrust waar de golven te zwaar zijn. Het is alsof ik langzaam met de tijd door de zware golven ben aan het verdrinken.
Het is alsof mijn parel is gestolen...., dat rustte op de diepe bodem van mijn hart...
Zoals een schelp dat op het verlaten strand is gespoelt en nu in het zand is verdwaalt...
Ik word s'morgens wakker....
En het voelt alsof de dag al met de morgenzon is gedaan.
s'avonds met de tijd dat ik hoor te slapen, voelt het ongewoon en voelt het alsof het niet zo hoort.
Ik sleep mezelf nu door alle uuren heen, door gedichten te schrijven en door mijn gevoel op papier te tekenen...
Het lijkt alsof ik mezelf iets probeer te zeggen...
ALsof ik in mijn woorden mezelf iets wil laten weten..
Maar door de een of andere reden kan ik het niet goed verstaan...
OF mischien wil ik het gewoon niet horen...
Het klinkt zo luid en zo duidelijk...
Maar het alsof ik het niet kan begrijpen